ژباړه: سمسور ودان
د فلسطین قومي شاعر (محمود دروېش) چې کله په اسرائیلۍ (ريټا) مئین شو؛ نو د غزل نیمايي روح یې د هغې شاعرانه مینې په نوم کړ او ورته ویې لیکل: زه د خپل قوم د عزت او اصولو، د همدې اصولو د سترتوب او خپل ښار د دود، دستور او رواجونو د زولنو باوجود درسره مینه لرم.
خو ډارېږم که ستا لپاره دا هر څه پرېږدم/ وپلورم، نو ته به مې پرېږدې او ما ته به له تاوان پرته نور هیڅ شی را پاتې نشي.
کله چې د عربو او اسرائیلو جګړه پیل شوه، نو د اسرائیلو ټول بالغ هلکان او نجونې پوځ کې شامل شول. په همدې وخت کې دروېش د شعر یوه لویه برخه د وطن مینې ته وقف کړه او فلسطینۍ خاورې سره یې انسیت اعلان کړ.
د وخت په تېرېدو د دروېش او ریټا مینې زور واخیسته، خو په دې منځ کې دروېش پوه شو چې هغه اصلاً یوه اسرائیلۍ جاسوسه ده؛ نو له ډېر درده یې ولیکل: شعرت بأن وطني احتل مرة أخرى
«نن را ته بیا داسې ښکاره شوه لکه وطن مې چې د دښمن لاس ته لوېدلی وي.»
بیا یې خپله محبوبه مخاطبه کړه: ریټا! ښايي ستا لپاره د اهمیت وړ نه و؛ خو دا زما زړه و.
د درویش وروستۍ جمله دا وه: زموږ ترمنځ کومه لویه حادثه پېښه نشوه، یو له بل سره مو جنګ هم و نه کړ، نه مو پر یو بل چیغې ووهلې.
په ډیرې خاموشۍ مو هر څه ختم کړل او د یو او بل له زندګیو داسې ووتو؛ لکه هیڅ چې نه وو.
زما او د ریټا د سترګو ترمنځ توپک حایل شو!
یو بل ځای د خپلې مینې په اړه لیکي: له هغې سره مې داسې مینه وکړه، څنګه چې ما غوښتل چې یو څوک یې له ما سره وکړي. ما له ریټا سره د یو انسان په توګه نه بلکې د یو وطن په څیر مینه وکړه، چې هیڅکله ورسره اړیکه نه پرې کیږي.
د ژوند په وروستیو کې دروېش یو تلویزیون سره په مرکه کې وویل: ما سوچ کاوو چې موږ یوازې په مرګ بېلېدلی شو؛ خو مرګ لا لرې دی او موږ…
مګر څنګه مې له هغې نجلۍ سره مینه جاري ساتلی شوه، چې په نابلس او القدس کې زما د قوم لوڼې نیسی!
دې عظیم شاعر د وطن له مینې خپله مینه قربانه کړه؛ ځکه خو یې ولیکل چې: شاید ما خپل زړه په نامناسبه ځمکه کې وکره، ځکه وچ شو.
